Aionios-Eternauta.Μάης 08.
Κάτι που περνάει απαρατήρητο, κάτι που χάνεται ανάμεσα στις έγνοιες, τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, τον μισθό που μας μέτρησαν στην παλάμη λειψό και τις μικρές καθημερινές ανάσες του έρωτα και του θανάτου. Δεν είχαμε ιδέα πως η γη μας βγάζει ένα σιγανό μουρμουρητό, πως τραγουδάει ακόμη κάτω από το βάρος μας, χωρίς βοήθεια από καμιά μπαταρία, κανένα μηχανισμό, ένα τραγούδι αιθέριο και μαγικό που μπορεί να μας αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τα πάντα κάνοντας μας να αγαπήσουμε τη Μάνα μας Γη.
Οι επιστήμονες λένε πως κατάφεραν να καταγράψουν αυτό τον υπόκωφο ψιθυρισμό που βγάζει ο πλανήτης, γράφει ο Μαρκ Μόρφορντ στην εφημερίδα Σαν Φραντσίσκο Κρόνικλ. Δεν είναι μια κακοφωνία, αλλά ένα παράξενο τραγούδι που κανείς δεν μπορεί να ξεδιαλύνει τους στίχους του, τόσο χαμηλόφωνο που ξεφεύγεις από τα ανθρώπινα αυτιά, χθόνιοι ψίθυροι που κελαρύζουν στα νερά, τους ανέμους και τα βράχια, αναρίθμητες νότες που κατρακυλούν απ` τα βουνά, που στριφογυρίζουν στις θάλασσες, που ξετρυπούν τις τεκτονικές πλάκες και γαργαρίζουν στο μάγμα.
Ανατριχιάζουν τα σύννεφα και ξεχτενίζουν τα δένδρα κάνουν τον ανθρώπινο θώρακα να αντηχεί όπως η γάστρα σ` ένα τρυφερό λαγούτο. Οι επιστήμονες δεν μπορούν να καταλάβουν τι και πως προκαλεί αυτό το αιώνιο τραγούδι. Είναι, λένε, « ο Βόμβος της Γης ».
Ίσως η γη να μην είναι παρά ένα πελώριο ποτήρι γεμάτο κρασί, που ο Διόνυσος ανακατεύει κάθε τόσο το περιεχόμενο του με το δάκτυλο. Έτσι βγάζει αυτές τις μελίρρυτες νότες που κάνουν τις νύμφες και τα ξωτικά να χορεύουν, τους σάτυρους να έρχονται σε οργασμό και τους θεούς να σιγομουρμουρίζουν κοιτάζοντας από ψηλά επτά δισεκατομμύρια ανθρώπινα μυρμήγκια να πιλαλούν από δω και απ` εκεί παραζαλισμένα από τα πάθη και τα μίση τους. Η αλήθεια είναι πως όλοι οι πλανήτες, όλα τα άστρα και τα φεγγάρια και οι στριφογυριστοί γαλαξίες βγάζουν ένα τέτοιο μουρμουρητό σαν μια χορωδία από μακρινές θεότητες που τραγουδούν τραγουδάκια αρμενίζοντας πάνω σε μια σκοτεινή θάλασσα από μαύρες τρύπες. Μέχρι τώρα μονάχα οι ποιητές μπορούσαν να ακούσουν αυτό το προαιώνιο τραγούδι (musica universalis), που αντηχούσε πάντα μέσα στα κύτταρα και τα οστά των ανθρώπων και τα ξανάφερνε στην πρώτη αρχή, στις δονήσεις της γης και τον σφυγμό του κόσμου. Σίγουρα, κάποτε οι επιστήμονες θα το ξεδιαλύνουν. Με την τυπική μέθοδο τους και την αλαζονική βεβαιότητα τους, θα κοσκινίσουν και θα μετρήσουν τις νότες της γης και θα μας πουν πως προέρχονται από τον κυματισμό των θαλασσών ή από τους ηλιακούς ανέμους ή από δέκα δισεκατομμύρια δέντρα που αποφάσισαν να ψηλώσουν μισό πόντο όλα μαζί. Θα «εξηγήσουν» αυτό το φαινόμενο και θα το κατατάξουν σε μια κατηγορία. Και ύστερα θα το ξεχάσουν.Το τραγούδι όμως θα συνεχίσει το σκοπό του, σε ένα ρυθμό βαθύ, αρχέγονο, αιώνιο. Και εμείς μαζί του. Αν στήσουμε αυτί, ίσως σε τούτη την πρωτομαγιάτικη εξοχή σταθούμε αρκετά τυχεροί και το ακούσουμε. Ρούσος Βρανάς
Οι επιστήμονες λένε πως κατάφεραν να καταγράψουν αυτό τον υπόκωφο ψιθυρισμό που βγάζει ο πλανήτης, γράφει ο Μαρκ Μόρφορντ στην εφημερίδα Σαν Φραντσίσκο Κρόνικλ. Δεν είναι μια κακοφωνία, αλλά ένα παράξενο τραγούδι που κανείς δεν μπορεί να ξεδιαλύνει τους στίχους του, τόσο χαμηλόφωνο που ξεφεύγεις από τα ανθρώπινα αυτιά, χθόνιοι ψίθυροι που κελαρύζουν στα νερά, τους ανέμους και τα βράχια, αναρίθμητες νότες που κατρακυλούν απ` τα βουνά, που στριφογυρίζουν στις θάλασσες, που ξετρυπούν τις τεκτονικές πλάκες και γαργαρίζουν στο μάγμα.
Ανατριχιάζουν τα σύννεφα και ξεχτενίζουν τα δένδρα κάνουν τον ανθρώπινο θώρακα να αντηχεί όπως η γάστρα σ` ένα τρυφερό λαγούτο. Οι επιστήμονες δεν μπορούν να καταλάβουν τι και πως προκαλεί αυτό το αιώνιο τραγούδι. Είναι, λένε, « ο Βόμβος της Γης ».
Ίσως η γη να μην είναι παρά ένα πελώριο ποτήρι γεμάτο κρασί, που ο Διόνυσος ανακατεύει κάθε τόσο το περιεχόμενο του με το δάκτυλο. Έτσι βγάζει αυτές τις μελίρρυτες νότες που κάνουν τις νύμφες και τα ξωτικά να χορεύουν, τους σάτυρους να έρχονται σε οργασμό και τους θεούς να σιγομουρμουρίζουν κοιτάζοντας από ψηλά επτά δισεκατομμύρια ανθρώπινα μυρμήγκια να πιλαλούν από δω και απ` εκεί παραζαλισμένα από τα πάθη και τα μίση τους. Η αλήθεια είναι πως όλοι οι πλανήτες, όλα τα άστρα και τα φεγγάρια και οι στριφογυριστοί γαλαξίες βγάζουν ένα τέτοιο μουρμουρητό σαν μια χορωδία από μακρινές θεότητες που τραγουδούν τραγουδάκια αρμενίζοντας πάνω σε μια σκοτεινή θάλασσα από μαύρες τρύπες. Μέχρι τώρα μονάχα οι ποιητές μπορούσαν να ακούσουν αυτό το προαιώνιο τραγούδι (musica universalis), που αντηχούσε πάντα μέσα στα κύτταρα και τα οστά των ανθρώπων και τα ξανάφερνε στην πρώτη αρχή, στις δονήσεις της γης και τον σφυγμό του κόσμου. Σίγουρα, κάποτε οι επιστήμονες θα το ξεδιαλύνουν. Με την τυπική μέθοδο τους και την αλαζονική βεβαιότητα τους, θα κοσκινίσουν και θα μετρήσουν τις νότες της γης και θα μας πουν πως προέρχονται από τον κυματισμό των θαλασσών ή από τους ηλιακούς ανέμους ή από δέκα δισεκατομμύρια δέντρα που αποφάσισαν να ψηλώσουν μισό πόντο όλα μαζί. Θα «εξηγήσουν» αυτό το φαινόμενο και θα το κατατάξουν σε μια κατηγορία. Και ύστερα θα το ξεχάσουν.Το τραγούδι όμως θα συνεχίσει το σκοπό του, σε ένα ρυθμό βαθύ, αρχέγονο, αιώνιο. Και εμείς μαζί του. Αν στήσουμε αυτί, ίσως σε τούτη την πρωτομαγιάτικη εξοχή σταθούμε αρκετά τυχεροί και το ακούσουμε. Ρούσος Βρανάς
