Σκέψεις από το "Ταξίδι στη Χώρα του Νείλου".
…Τι καλοτυχία ήταν να ζει εκεί.. Και αν η σκέψη του θανάτου, αν σκέψη του θνητού αποχωρισμού μπορούσε να διαπεράσει τον παράδεισο αυτό.. αν ήταν να πεθάνει θα ήθελε να πεθάνει εκεί..!
Η πρασινάδα των σιωπηλών κήπων θόλωνε στην ομίχλη του ποταμού και γύρω του η πόλη λαμποκοπούσε, η αιώνια όμορφη σαν πετράδι στον πρωινό ήλιο. Η πλατιά γαλάζια ακινησία του κοιμισμένου ποταμού, ο ανάλαφρος γαλήνιος κυματισμός του νερού καθώς πτυχώνεται αργά από την ασημόχρωη καρίνα του πλοίου, στην αναμόχλευση από την αχλή του παρελθόντος. Εκεί στην ίδια επιφάνεια θα ήταν με το πλοίο του ο Αμενόφις (ίσως το 1350 πχ.) στην ανατολική πλευρά του ποταμού η πόλη των ζωντανών η κατοικία των Βασιλέων, Δυτικά η Νεκρόπολη.
Ο Νείλος ανάμεσα τους, ο ζωοδότης ποταμός που διέσχιζε από αιώνες ο Θεός Ρα για να κατέβει κάθε νύχτα στον κάτω κόσμο…σε ένα «Τέλος της αρχής» και είπε:
Μάχη ανάμεσα στο αιώνιο Τέλος
και το αέναο ψάξιμο του δρόμου μιας Ιθάκης..
Ποτέ ένα δάκρυ δεν άλλαξε αυτό που ζει,
ούτε η αγάπη σ` ένα βράδυ σβήνει μια ζωή μέσα στη λήθη..
Μά όταν φωτιά το χάδι μας στο πρόσωπο και το κορμί
Θα μαρτυρά πως φτάσαμε στο τέλος της αρχής
και όχι στην αρχή του τέλος όπως ως τώρα στη ζωή είχαμε ζήσει...
aionios-eternauta.
