Aionios-Eternauta

Η Γιορτή τους, η ντροπή μας 24 Ιουλίου.
Κάθε πραγματικότης μού είναι αποκρουστική” Κώστας Καρυωτάκης. Τι γιορτάζουμε σήμερα, 24 Ιουλίου, πατριώτες και πατριώτισσες; Καλύτερα, τί γιορτάζει υποκριτικά το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο της χώρας; Γιατί θα βάλει σε λίγο ο κύριος Πρόεδρος το καινούριο του μπλε – αρζάν κοστούμι με την μεταξωτή, γαλάζια – να μην ξεχνιόμαστε κιόλας – γραβάτα και θα δέχεται στους κήπους του προεδρικού Μεγάρου;

Γιατί θα υποδέχεται τη Σία, τον Πρετεντέρη, τον Χωμενίδη αλλά και τους αρχηγούς και τους αρχηγίσκους της παρούσας Βουλής, όλους με τα “καλά” τους, τις υπερήφανες συμβίες στο πλάι αλλά και τα χαμόγελα της, με το μπαρντόν, αυτοϊκανοποίησης; Γιατί θα γεμίσουν σε λίγο η Ηρώδου Αττικού και οι παράπλευρες οδοί με εκατοντάδες (!) κρατικές λιμουζίνες, οδηγούς, συνοδούς, φρουρούς και λοιπούς σκύλακες – η λέξη είναι του Πλάτωνα – της εξουσίας;

Αν μαζεύαμε, σκέφτομαι, το συνολικό κόστος της εκδήλωσης, θα χρηματοδοτούσαμε ένα μεγάλο νοσοκομείο της χώρας για έναν τουλάχιστον χρόνο. Αλλά δεν βαριέστε. Λεφτά υπάρχουν. Που είπε κι ένας άλλος τέως πρωθυπουργός, επίσημος κι αυτός προσκεκλημένος της πιο επίσημης Δεξίωσης του Έθνους (μόνο ο Ερντογάν λείπει). Αν μάλιστα προσθέταμε και τα διαχρονικά πρόστιμα του ΟΠΕΚΕΠΕ, θα αλλάζαμε την κοινωνική πολιτική της χώρας υπέρ των αδυνάτων. (Τί λέω τώρα;)

Γιατί λοιπόν θα φορέσει πάλι το σινιέ σακάκι του ο Αλέξης και το πανάκριβο πουκάμισο χωρίς γραβάτα – όλα κι όλα η “στολή ” της επανάστασης είναι ό τι απέμεινε από την εγχώρια επανάσταση – και θα συγχαίρει εαυτόν και αλλήλους;  Αλλά και η τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επιλογή αποκλειστικά του νυν πρωθυπουργού όπως και ο νυν ΠτΔ, γιατί θα εμφανιστεί στο κεφαλόσκαλο με ποδήρη χιτώνα και με τον σύντροφο της, όλοι αριστεροί είμαστε τελικά , ενδεχομένως και με τη γάτα της;

Μήπως για την αποτυχία μιας εποχής, για την κατάντια μιας γενιάς, για την διχοτόμηση της Κύπρου μισό αιώνα τώρα, για την φενάκη της δημοκρατίας, για τις συσσωρευμένες απάτες, τα ψευδώνυμα συνθήματα, τον εκμαυλισμό ενός ολόκληρου λαού, για την διάψευση του Πολυτεχνείου, για την κάλπικη Mεταπολίτευση, για την παράδοση της χώρας από μέσα και την μετατροπή της σε προτεκτοράτο;

Τί γιορτάζουμε σήμερα;

Τί στο διάβολο γιορτάζουν σήμερα συγκινημένες οι πολιτειακές αρχές;  Απαντήστε εσείς. Τέλος, και σε αντίθεση με την μυθολογία των διακοπών αλλά και την μεταφυσική του ελληνικού καλοκαιριού ο Ιούλιος ίσως τείνει να είναι για την Ελλάδα ο πιο ζοφερός μήνας του χρόνου. Για μένα τουλάχιστον είναι ο μήνας που θάβω θρηνώντας τους νεκρούς μου, τους πραγματικούς και τους συμβολικούς, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

Και δεν είναι μόνο τα Ιουλιανά και η Αποστασία με το βασιλικό πραξικόπημα που κάθε χρόνο τέτοιο μήνα δραματικά μάς θυμίζουν από πού και πώς ξεκίνησε η Χούντα, αλλά και η ζοφερή καθημερινότητα του σήμερα και εντός και εκτός. Αφού τις συνέπειες του τότε πληρώνουμε τώρα και θα πληρώνουμε ακόμα για πολύ. Με πλέον χαρακτηριστικές πληγές την εισβολή στη βόρεια Κύπρο των Τούρκων με τις αμερικανικές και βρετανικές ευλογίες.  Σύμπτωση: Οι Άγγλοι διατηρούν ακόμη βάσεις σ’ ένα ανεξάρτητο κράτος –  μέλος εκείνης της Ένωσης που οι ίδιοι έχουν εγκαταλείψει! Πού ‘ντο; ΝΑΤΟ! Κι άλλη σύμπτωση: Οι σύμμαχοι Άγγλοι και Γερμανοί – του ΝΑΤΟ – εξοπλίζουν με γιουροφάϊτερ – τί τίτλος! – τους γιούρο (;) Τούρκους. Εναντίον ενός γιούρο συμμάχου στο ΝΑΤΟ. Ανέκαθεν. Με αίματα και θυσίες!

Κι άλλες συμπτώσεις του Ιουλίου: Δεν ξεχνώ πως τέτοιες μέρες 104 άνθρωποι είτε κάηκαν είτε πνίγηκαν τη στιγμή που ο τότε πρωθυπουργός δήλωνε ότι δεν έχει πληροφορίες για νεκρούς. Το απέθαντο, ελληνικό γκουβέρνο, ασχέτως ιδεολογικού προσήμου!  Επίσης, πιο πρόσφατα κάηκαν η Εύβοια αλλά και το σημαντικότερο οικολογικό πάρκο της Ευρώπης, το προκατακλυσμιαίο δάσος της Δαδιάς. Με την πανίδα και την χλωρίδα του. Άσχετο: Η δεξιά είχε ανέκαθεν θερμή σχέση με τα δέντρα (και τα αερομεταφερόμενα βοσκοτόπια επίσης).

Θλιβερό συμπέρασμα: Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να είναι μέρα σιωπής και εθνικής περισυλλογής. Ημέρα πένθους αφού δεν μπορεί, δεν δικαιούμαστε, να είναι μέρα οργής. Κι αφού η πλειοψηφία των πολιτών, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, είδε με ανακούφιση, τουλάχιστον, τους άξεστους κολονέλους. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για τον “αδάμαστο” λαό. Πάντα και παντού οι λίγοι κάνουν τη διαφορά. Και έπειτα έρχονται οι επαγγελματίες του λαϊκισμού και καταθέτουν στεφάνους. Καλιώρα!

Α ρε Λαυρέντη! Που έγραφε κι ο Μανόλης Αναγνωστάκης πικρά πλην εύστοχα. Εγώ λοιπόν σήμερα δεν γιορτάζω ούτε την “επέτειο” της Δημοκρατίας (;) ούτε τα φυσικά μου γενέθλια, τι ατυχής σύμπτωση, γιατί βέβαια δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα να γιορτάζει κανείς το γεγονός ότι μεγαλώνει. Έστω και χωρίς να το θέλει. Αναρωτιέμαι πάντως όλοι οι υπόλοιποι τί γιορτάζουν;  Για μένα ένα ημέρα εθνικής περισυλλογής κι οδύνης. Όπως εξάλλου και η κορυφαία στιγμή της 21ης Ιουλίου του 1928. Διαβάστε γιατί:

Λίγο πριν αυτοκτονήσει ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, ο κορυφαίος μετά τον Καβάφη, στο καφενείο «Ο Ουράνιος Κήπος», στην παραλία της Πρέβεζας, έγραφε, σ’ ένα χαρτί, που βρέθηκε στην τσέπη του, τα εξής:

«Κάθε πραγματικότης, μού είναι αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο, σαν ήρθε, τον δέχομαι, με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους και εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού ευδοκίμησα όλες τις χαρές! είμαι τώρα έτοιμος για ένα ατιμωτικό θάνατο…». Αυτό το κείμενο θα έπρεπε να διδασκόταν στα σχολεία μας σαν ευαγγέλιο. Όπως είναι γνωστό, ο Καρυωτάκης αυτοκτόνησε με πιστόλι το απόγευμα της 21ης Ιουλίου 1928.

Την προηγουμένη, όπως έχει σημειώσει, σε υστερόγραφο στο ίδιο χαρτί, «μάταια δερνόταν επί δέκα ώρες με τα κύματα», για να πνιγεί γι’αυτό και συμβούλευε «όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουν ποτέ ν’ αυτοκτονήσουν διά θαλάσσης…». Απίστευτος αυτοσαρκασμός, αυτό που δραματικά λείπει από την σύνολη ηγεσία της χώρας, πολιτική και πνευματική (εκτός των φιλότεχνων τραπεζιτών).

 ΥΓ 1. Δεν γιορτάζω λοιπόν αλλά πενθώ την θλιβερή ματαίωση της γενιάς μου, της γενιάς του Πολυτεχνείου αλλά και την αποτυχία μας να φιάξουμε καλύτερη την επόμενη γενιά. Αυτή, ας πούμε, που θεωρεί αντίσταση να βεβηλώνει τα μνημεία της Ιστορίας και του Πολιτισμού θεωρώντας τα αστική παρακμή. Τέτοια διαστροφή!

 ΥΓ 2. Αφιερώνω το παρόν κείμενο στην μνήμη των συντρόφων μου ζωγράφων με ήθος και αγωνιστική προσφορά που μια σοβαρή πολιτεία και μια σοβαρότερη αριστερά θα είχαν τιμήσει και αξιοποιήσει καλύτερα:  Στον Βαγγέλη Φαεινό, στον Θανάση Στεφόπουλο, στον Θόδωρο Πάντο, στον Γιώργο Βογιατζή, στον Σταύρο Ιωάννου, στον Παύλο Σάμιο, στον Κυριάκο Κατζουράκη, στον Μάκη Θεοφυλακτόπουλο.

ΥΓ 3.  Επιτρέψτε μου και μία προσωπική αναφορά.  Λόγω των σημερινών γενεθλίων μου – τί σύμπτωση – έγραψα για λόγους προνοίας το επιτύμβιο μου. Ιδού:

“Ενθάδε κείται ο Μ.Σ
τύπος αγωνιστικός.
Κέρδισε όλες τις μάχες
με τον χρόνο
πλην της τελευταίας”

Στεφανίδης Μάνος
Πηγή: SLpress & για την αντιγραφή Aionios-Eternauta-Kosmon
Αφιερωμένο στον φίλο & ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ.
Αιωνία του η μνήμη !

Aionios-Eternauta

Το 1905 ο Ιταλός οικονομολόγος Vilfredo Pareto παρατήρησε μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια στις μπιζελιές του: το 20% των φυτών παρήγε το 80% των μπιζελιών.
Η παρατήρηση τον εντυπωσίασε, διότι κατά σύμπτωση μόλις πρόσφατα κάποιες έρευνές του σχετικά με την παραγωγικότητα της οικονομίας, τον είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι το 20% των Ιταλών παρήγε το 80% του πλούτου της χώρας! Μελετώντας στη συνέχεια την οικονομία της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ολλανδίας, κατέληξε στα ίδια ακριβώς ποσοστά.

Η ευρύτατα διαπιστωμένη ισχύ αυτής της αναλογίας οδήγησε σταδιακά στην καθιέρωση του όρου «η αρχή του Pareto», γνωστού και ως «κανόνας 80/20». Επαληθεύεται σε όλα τα πεδία της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας: το 80% των αποτελεσμάτων προέρχεται από το 20% της προσπάθειας. Για παράδειγμα σε έναν εκδοτικό οίκο το 20% των βιβλίων θα φέρει στην επιχείρηση το 80% των κερδών της, στον τραπεζικό κλάδο το 80% των κερδών θα προέλθει από το 20% των πελατών κ.λπ.

Να το πούμε και διαφορετικά; Το 80% των αποτελεσμάτων έρχεται από το 20% των προσπαθειών, πολύ απλά γιατί οι περισσότερες προσπάθειες, δηλαδή το υπόλοιπο 80% απλά…αποτυγχάνουν! Είναι δυνατόν να γινόταν διαφορετικά; ό,τι προσπαθούσαμε, να το πετυχαίναμε με τη μια; Αν έχουμε αυτό στο νου μας, τότε σίγουρα θα γίνουμε πιο ρεαλιστές και θα σταματήσουμε να…τσακωνόμαστε με την πραγματικότητα!

Παρά το ότι ο κανόνας 80/20 κυριαρχεί στον κόσμο της οικονομίας (και της κηπουρικής), διστάζουμε να τον εφαρμόσουμε σε έναν τομέα όπου ίσως να ήταν εξαιρετικά χρήσιμος: στην προσωπική μας ζωή. Κι όμως, αν παρατηρήσουμε λίγο πιο προσεκτικά θα διαπιστώσουμε το εξής: το 80% των θετικών αποτελεσμάτων προέρχονται από το 20% των δράσεων και γεγονότων που παρατηρούμε γύρω μας. Αν το δούμε από την απαισιόδοξη πλευρά του, αυτό σημαίνει ότι το 80% όσων μας συμβαίνουν πιθανότατα θα είναι εν μέρει ή εξ ολοκλήρου αρνητικό.

Το παράδοξο εδώ είναι, πως παρότι αυτό ισχύει και το παρατηρούμε, ακόμη και χωρίς να γνωρίζουμε την αρχή του Pareto, ζούμε τις ζωές μας σαν να ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ξεκινάμε θεωρώντας πως τα περισσότερα που θα μας συμβούν θα είναι ευχάριστα, επιμορφωτικά, διασκεδαστικά, λυτρωτικά και πως μόνον ελάχιστα θα αποτελέσουν δυσάρεστες εμπειρίες. Όταν λοιπόν στην πορεία διαπιστώνουμε ότι συμβαίνει σταθερά το αντίθετο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ατελή και απογοητευτική φύση της ύπαρξης, μένουμε έκπληκτοι, γεμάτοι πικρία και δυσαρέσκεια.
Ως εκ τούτου θα ήταν σοφότερο κάθε καινούργια μέρα να ενσωματώνουμε τον κανόνα 80/20 στην κοσμοθεωρία μας, ώστε να έχουμε μία πιο ρεαλιστική αντίληψη της πραγματικότητας και να αντιμετωπίζουμε όσα μας συμβαίνουν με χάρη και ηρεμία. Θα πρέπει για παράδειγμα, να αποδεχθούμε γεγονότα όπως:

* Το μεγαλύτερο κομμάτι κάθε πόλης είναι άσχημο, απογοητευτικό και προσβλητικό στην επιθυμία μας για τάξη και αισιοδοξία

* Οι περισσότερες συζητήσεις με τους περισσότερους ανθρώπους θα μας κάνουν να νιώσουμε ότι δεν μας καταλαβαίνουν, ότι είμαστε μόνοι

* Οι περισσότερες προσπάθειές μας για να δημιουργήσουμε μία ερωτική σχέση δεν θα στεφθούν με επιτυχία

* Τα περισσότερα projects με τα οποία θα ασχοληθούμε θα αποτύχουν

* Οι περισσότερες κυβερνήσεις θα είναι διεφθαρμένες και χωρίς φαντασία

* Τα περισσότερα φυσικά τοπία θα καταστραφούν

* Οι περισσότερες μέρες θα είναι γεμάτες θλίψη

* Οι περισσότεροι γάμοι θα είναι ανυπόφοροι

* Οι περισσότερες ματιές μας στον καθρέφτη θα είναι καταστροφικές

* Οι περισσότερες επαφές με τα παιδιά μας θα είναι εξωφρενικές

* Τα περισσότερα βιβλία θα είναι απαίσια

* Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας θα είναι χάσιμο χρόνου

Αυτά και άλλα πολλά προκύπτουν από την εφαρμογή της αρχής του Pareto! Μπορεί να ακούγονται ολίγον…καταθλιπτικά, αλλά δεν είναι.
Οι προσδοκίες μας ότι όλα κανονικά πρέπει να είναι τέλεια είναι που ενίοτε μας γεμίζουν απογοήτευση ή ακόμη και κατάθλιψη! Αυτή είναι η αλάνθαστη συνταγή για να χαλάσει η διάθεσή μας και να μας βρουν απροετοίμαστους οι αντιξοότητες της καθημερινότητας.
Όμως αν έχουμε στο μυαλό μας αυτόν τον ..περίεργο νόμο της φύσης, ίσως αρχίσουμε να βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα. Άλλωστε, φυσικά στη δουλειά μας αποτυγχάνουμε τις περισσότερες φορές. Φυσικά η ερωτική μας ζωή δεν μας κάνει μονίμως να.. πετάμε στα σύννεφα, ίσως να μην είναι καν αξιομνημόνευτη! Αναπόφευκτα οι περισσότερες γνωριμίες μας ήταν χάσιμο χρόνου. Οι ζωές μας ακολουθούν παρεμφερή πορεία και διέπονται από πανομοιότυπους κανόνες με ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων ή με έναν ελαιώνα ή με την οικονομία μίας χώρας. Δεν πρέπει να προβληματιζόμαστε για τις σχέσεις μας ή τη δουλειά μας ή την ίδια την υπόστασή μας. Οι περισσότερες πλευρές τους δεν είναι καλές και έτσι ακριβώς θα έπρεπε να είναι.

Δεν διάλεξε εμάς ο Θεός για να μας τιμωρήσει ούτε η ατυχία για να μας κυνηγήσει. Δημαγωγοί, διαφημιστές, πλανόδιοι πωλητές συναισθηματικών κοινοτοπιών θα μας παρακινούν συνεχώς να ζητάμε περισσότερα ή θα μας ωθούν να θυμώνουμε που δεν τα έχουμε αποκτήσει ακόμη. Θα πρέπει να τους γυρίσουμε την πλάτη. Όσο αποκρουστική, όσο απογοητευτική κι αν φαντάζει αυτή η αλήθεια, αν την αποδεχθούμε, θα εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο αυτό το σπάνιο 20%: τους λίγους φίλους με τους οποίους μπορούμε να συνδεθούμε αληθινά, τις σπάνιες νύχτες που θα μας μείνουν πραγματικά αξέχαστες, τα μέλη της οικογένειάς μας που είναι ενδιαφέροντα και αξιαγάπητα, τις μέρες εκείνες που νιώθουμε δυνατοί και πως η ζωή μας έχει έναν σκοπό.

Μπορεί αυτά να μην αποτελούν την πλειοψηφία των όσων μας συμβαίνουν, όμως αυτό δεν ισχύει μόνο για εμάς, ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Είναι μικρές ξεχωριστές ζουμερές μπουκιές ανάμεσα στα ισχνά και στεγνά γεύματα με τα οποία θα πρέπει να επιβιώνουμε και γι’ αυτό θα πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε σαν θησαυρούς και να τρέφουμε με αυτές την ελπίδα μας ότι θα ξανάρθουν να γεμίσουν με φως, με γεύση, με νόημα τη ζωή μας!

Γράφει η Κατερίνα Πετρίδη & για την αντιγραφή,

Aionios-Eternauta